توضیحات

آنچه این پروژه را متمایز می‌سازد نه صرفاً احیای یک بنای صنعتی سه‌ طبقه، بلکه تبدیل آن به عرصه‌ای است که در آن معماری به مثابه‌ی یک ماشین گفتمانی عمل می‌کند؛ ماشینی که هم‌زمان با بازتولید زیست روزمره‌ی کارگران و مخاطبان، فراتر از استانداردهای صرفاً فنی و آیین‌نامه‌ای، بدن و روان سوژه‌های درگیر در فضا را در گذر زمان شکل می‌دهد. بدین معنا، معماری این مجموعه نه یک ظرف بی‌طرف، بلکه نیرویی فعال در شکل دهی شادابی، انرژی و بازدهی جمعی است.

ویژگی مضاعف این پروژه در آن است که عرصه‌های متنوعی را در خود می‌گنجاند: از  گالری های شوروم‌ و فضاهای لابراتوار و آموزشی، تا اداری و مدیریتی. این هم‌زیستی عملکردها، معماری را وادار می‌کند تا به‌جای بازنمایی تک‌بعدی صنعت، به میانجی‌گری میان حوزه‌های تولید، آموزش، نمایش و مدیریت بپردازد. اما نقطه‌ی کانونی، همان چیزی است که خود صنعت پروژه بدان گره خورده است: رنگ.

رنگ در اینجا صرفاً به‌منزله‌ی پوشش یا تزئین ظاهر نمی‌شود، بلکه به‌عنوان یک سوژه‌ی معماری عمل می‌کند؛ نیرویی با کیفیت‌های مفهومی همچون سیالیت، روانروی و نفوذ، که معمار می‌کوشد آن را به زبان فضایی و فضامند ترجمه کند. این ترجمان دو سطح دارد: نخست، در شکل‌گیری برنامه‌ی فیزیکی که توالی فضاها را همچون توالی عملیات رنگ‌آمیزی سازمان می‌دهدو دوم، در سازمان فضایی و کالبدی بنا.

در طبقه‌ی همکف، شوروم همچون صحنه‌ی نخستین روایت ظاهر می‌شود؛ فضایی که مخاطب را از همان ابتدا با زبان پروژه مواجه می‌کند. دو گالری مارپیچ و دوار، که به‌واسطه‌ی دیوارهای خاکستری و نفوذ رنگ نارنجی هویتی شکل گرفته‌اند، نوعی تجربه‌ی بدن‌مند از حرکت و رسوخ را پدید می‌آورند: جایی که بازدیدکننده به‌ناچار درون مسیر چرخان به حرکت درمی‌آید و انرژی بازیگوش رنگ را در تماس با سکون نمایش محصول تجربه می‌کند. در مقابل، دو گالری دیگر با منطق مستطیل‌گون، اما در عین حال خمیده‌شده، برشی از تنش میان نظم و انحراف را نشان می‌دهند؛ فضایی بینابینی که نه کاملاً خنثی است و نه تماماً آکنده از رنگ. اینجا لحظه‌ای برای تنفس ادراکی فراهم می‌شود، مکثی که خود بخشی از روایت فضاست.

در لابراتوار و آکادمی، منطق صنعتی و استانداردهای عملکردی بر سازماندهی فضا غلبه دارند، اما معماری با شفاف‌سازی مسیرها و ایجاد امکان رؤیت‌پذیری فرایندهای صنعتی، تولید دانش و تجربه را به سطحی بیناذهنی منتقل می‌کند. کارآموزان نه صرفاً به‌عنوان دریافت‌کنندگان دانش، بلکه به‌عنوان شاهدان عینی فرآیند رنگ‌آمیزی، در موقعیت سوژه‌هایی مشارکتی قرار می‌گیرند. بدین‌سان، آموزش در هم‌تنیدگی با نمایش و تولید رخ می‌دهد.

طبقه‌ی اداری اما سطح دیگری از بازی گفتمانی را فعال می‌سازد: مواجهه‌ی نظم اداری با بازیگوشی رنگ. اینجا پارتیشن های شیشه‌ای مستطیل‌گون با لبه های خم در کنار احجام دوار نارنجی، هم‌زمان منطق دیسیپلین و انرژی را به هم می‌دوزند. نتیجه فضایی است که به‌جای تقابل، از طریق تعامل میان ساختارمندی و بازیگوشی، نوعی دیالکتیک فضایی را می‌سازد.

به این ترتیب، کارخانه نوآوری رنگ لیان در مقام یک پروژه‌ی معماری، صرفاً در پی بازطراحی یک فضای صنعتی نیست، بلکه در جست‌وجوی آفرینش نوعی زبان است؛ زبانی که در آن رنگ نه به‌عنوان پس‌زمینه‌ی خاموش، بلکه به‌عنوان نیرویی برانگیزاننده و جریان‌ساز، بدن‌ها، ادراک‌ها و روابط اجتماعی را در خود می‌بلعد و بازتولید می‌کند.

English

Please click on the link below to view the project's information in English language.
Click Here!